6 hours ago
4
Saudara pengarang,
Isu pendidikan dan bahasa kebangsaan dalam tumpuan nasional sekali lagi. Daripada desakan untuk mengiktiraf Sijil Peperiksaan Bersepadu (UEC) sehinggalah kepada insiden tular melibatkan seorang wakil rakyat yang sukar berbahasa Melayu, kita terfikir sejauh manakah kita serius dalam menegakkan standard kebangsaan dan tanggungjawab awam?
Bahasa Melayu termaktub dalam Perlembagaan Persekutuan sebagai bahasa kebangsaan dan menjadi bahasa rasmi dalam pentadbiran, perundangan serta urusan kerajaan.
Tak munasabah untuk rakyat mengharapkan pemegang jawatan awam memiliki tahap penguasaan asas yang baik terhadap bahasa kebangsaan.
Di banyak negara lain, penguasaan bahasa kebangsaan merupakan syarat asas dan tidak boleh dirunding bagi mereka yang memegang jawatan awam. Keperluan ini tidak dianggap sebagai diskriminasi, sebaliknya satu prasyarat penting bagi tadbir urus yang berkesan, akauntabiliti dan penghormatan terhadap identiti negara.
Isu ini berkait rapat dengan perbahasan berterusan mengenai pengiktirafan UEC. Pendidikan bukan sekadar soal kelayakan akademik, tetapi juga instrumen pembinaan negara.
Satu pendekatan yang lebih konstruktif ialah meletakkan UEC di bawah pengawasan langsung kerajaan. Langkah ini membolehkan pensijilan tersebut diselaraskan, dikawal selia dan disesuaikan dengan objektif nasional, termasuk keperluan wajib dalam Bahasa Melayu, sejarah Malaysia dan sivik.
Pengiktirafan, jika diberikan, mesti datang bersama tanggungjawab dan obligasi yang jelas, bukannya pengecualian daripada standard kebangsaan.
Dalam masa yang sama, peranan sekolah vernakular dan sekolah bebas perlu dinilai secara objektif dan berasaskan dasar. Kepelbagaian budaya dan bahasa wajar dihormati, namun institusi pendidikan yang beroperasi di Malaysia tidak boleh berada sepenuhnya di luar kerangka dasar kerajaan sambil terus mengharapkan pembiayaan dan bantuan awam.
Pematuhan dasar dan akauntabiliti harus menjadi syarat minimum bagi sebarang bentuk bantuan kerajaan.
Namun begitu, sebarang pembaharuan mesti dilaksanakan secara berhati-hati dan berperingkat. Penutupan mendadak atau perubahan dasar secara mengejut hanya akan mengganggu kestabilan sistem pendidikan dan berpotensi menjejaskan keharmonian sosial.
Perbahasan mengenai UEC dan isu bahasa kebangsaan tidak seharusnya dipersempitkan kepada tekanan politik atau sentimen emosi.
Akhirnya, pengiktirafan membawa bersama tanggungjawab. Menjunjung Bahasa Melayu dan menyelaraskan dasar pendidikan dengan prinsip nasional bukanlah tindakan mengecualikan sesiapa, tetapi satu bentuk penghormatan terhadap sejarah negara, undang-undang serta masa depan Malaysia.
Iskandar Khoo Kuan Yiaw
Ahli Prowaris
